نظر مردم جهان نسبت به ایران

57 درصد مردم پاکستان دیدی مطلوب نسبت به ایران دارند. 92 درصد اسرائیلی‌ها نظری منفی نسبت به ایران دارند که این میزان شامل 97 درصد یهودیان اسرائیلی و 63 درصد اعراب اسرائیلی است.

 در حالی که به پایان مهلت دستیابی به توافق هسته ای ایران نزدیک می شویم، نظرسنجی جدید مرکز تحقیقات پیو نشان می دهد دیدی منفی در اکثر جهان نسبت به ایران وجود دارد. 31 کشور از 40 کشور جهان که در این نظرسنجی مورد بررسی قرار گرفته اند، دیدی نامطلوب نسبت به ایران دارند و در چند کشور خاورمیانه و آسیایی که اکثریت جمعیت آنها را مسلمانان تشکیل می دهند، میزان محبوبیت ایران در سال های اخیر کاهش یافته است.

10 تروریست مشهور دنیا

1- ایمن الظواهری

چشم پزشک 62 ساله مصری، در حال حاضر نفر اول القاعده است و در صدر لیست خطرناک ترین تروریست های دنیا قرار دارد. با وجود حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی در مرز افغانستان و پاکستان، الظواهری همچنان زنده و فعال است و هر چند وقت یک بار، یک پیام صوتی می فرستد و دنیا را به هم می ریزد. او که توانسته رهبری بسیاری از گروه های تحت نظر القاعده از افغانستان گرفته تا شمال آفریقا را به دست بیاورد، برخلاف بن لادن عقیده دارد که عملیات ها در سراسر جهان باید با خرج بسیار کمتری انجام بپذیرند، اما مخرب تر باشند و روی اهداف نرم تمرکز داشته باشند؛ چیزی که شاید به معنای حملات سایبری به مراکز مهم امنیتی دنیا باشد و همین دستور که در قالب یک پیام صوتی در تابستان گذشته منتشر شد، باعث شد کشورهای غربی و سازمان های امنیتی همه به تکاپو بیفتند و از حملات احتمالی جلوگیری کنند. جایزه تعیین شده برای دستگیری او از طرف دولت آمریکا، 25 میلیون دلار است.

ماهیت پژاک

گفتگوی برهان جوانمرد با شورش مریوان، از اعضای رهبری PJAK

شنبه  ٣ شهریور ۱٣٨۶ -  ۲۵ اوت ۲۰۰۷

حملات آتشبارهای ایرانی به مناطق مرزی جنوب کردستان در روزهای اخیر مرا بر آن داشت تا در کاری که قرار بود در مورد PJAK انجام دهم، تعجیل نمایم. به همین جهت دست به تهیه مقدمات آن زده و برای پخش آماده‌اش نمودم. 

برای اولین بار سه سال پیش نام PJAK را شنیدم. نامی که در محفل دانشجویی ما طرفدارانی داشت و یکی از موضوعات مباحث را تشکیل می‌داد. در رفت و آمد به سلیمانیه بود که دیدم این مباحث در این طرف مرز نیز وجود دارند. حتی وقتی به مراکز "کومه‌له" و "دمکرات" سر زدم، دیدم که آنجا نیز بحث PJAK داغ است. جالب اینجا بود که دوگانگی عجیبی وجود داشت. برخی سعی می‌نمودند به نوعی درباره نامطلوبی‌های PJAK سخن بگویند ولی در عین حال نشانه‌هایی از تحسین نیز در آنها وجود داشت. اینجا نیز احساس می‌کردی که همانند آنطرف مرز کردها نسبت به PJAK احترام خاصی دارند ولی به دلیلی نامفهوم برای من آن را پنهان می‌کردند. اگرچه اینجا خبری از نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی نبود ولی باید حداقل اعتمادی را جلب می‌کردی تا حرف دل خود را برایت بگویند. به همین جهت وقتی دیدم تلویزیونی که بیشتر از همه اینجا تماشایش می‌کنند روژ_تی‌وی است، چندان متعجب نشدم. در منزل یکی از دوستان، با فردی آشنا شدم که رفت‌و آمدی با PJAK داشت. اگرچه از نوعی رفت و آمد وی چیزی دستگیرم نشد ولی چند ماه بعد با همکاری همین شخص توانستم با PJAK تماس گرفته و قول یکی دیدار را ز آنها بگیرم. من در پی کسب تجربه در زمینه روزنامه‌نگاری بودم ولی اینجا روزنامه‌نگاری و مسائل سیاست کردی دیگر به صورت دو جزء لاینفک درآمده بودند.

مناقشه قره باغ-ناگورنو

پس از فروپاشی امپراتوری شوروی سابق، منطقه اوراسیا شاهد درگیری های چندی بود. یکی از نخستین برخوردهای پساشوروی در منطقه، تنش های ناگورنو ـ قره باغ بود. منطقه ای کوچک در قفقاز جنوبی که تنها چهار هزار و 400 کیلومتر مربع مساحت دارد. در یک فرآیند بیست ساله که از آغاز این جنگ می گذرد، برخوردهای مذکور از یک تقابل داخلی که درون دولتی مستقل رخ داده بود به بحرانی بین المللی که ممتد شده است تغییر ماهیت داده است.

همزمان با فروریختن شوروی، دو دولت جدید در فضای پساشوروی تقریبا بلافاصله به استقلال رسیدند: ارمنستان و آذربایجان. این دو کشور پس از استقلال مستقیماً وارد درگیری نظامی شدند و به تقابل سیاسی گام نهادند. تا این روز که شاهد هستیم، هنوز هیچ ارتباط دیپلماتیک بین این دو کشور برقرار نشده و مرزها همچنان نام خط مقدم بر خود دارند.

جمهوری مستقلی که پس از این نبرد تشکیل شد و نام جمهوری ناگورنو ـ قره باغ بر خود نهاد، با معادل های همسان خود همچون آبخازیا و اوستیای جنوبی در مرز روسیه و گرجستان تفاوت اساسی دارد. این تفاوت بدان خاطر است که جمهوری مذکور حتی توسط یک دولت هم به رسمیت شناخته نشده است. حتی ارمنستان که حامی امنیتی این منطقه است و کمک های اقتصادی بدان می رساند، به شناسایی آن مبادرت نکرده است.

یهودیان اشکناز و سفاردی

یهودیان اشکناز و سفاردی

علی رغم اینکه هر یک از دو گروه اشکناز و سفاردین به طور کلی جزو یهودیت قرار می‌گیرند و علی رغم اینکه هر یک از دو گروه، تلمود بابلی (نه تلمود فلسطینی) را تنها مرجع مسائل دینی خود می دانند،‌ همچنان بعضی از نقاط اختلاف بین این دو گروه وجود دارد که برخی از آنها سطحی و برخی عمیق می باشد و این اختلاف به محیط‌های فرهنگی که اعضای هر یک از گروه های یهودی-سفاردین و اشکناز- در آن زیسته اند، برمی‌گردد. برای یهودیان اسپانیایی که سفاردی هستند_ شیوه خاصی در نماز خواندن و برپایی شعار دینی وجود داشته است که ادامه رسوم دینی یهودیانی به شمار می رود که در بابل حضور یافتند  و در آنجا پیشرفت کردند.
 
اما اشکناز،‌ اساساً عبادت‌هایشان به اصول یهودیت فلسطینی بر می‌گردد. اختلافات بین دو گروه -‌اشکناز و سفاردی- در طول قرن‌ها عمق بیشتری یافته است و این  در نتیجه اثر پذیرفتن سفارد در عبادت، تلاوت، ترتیل و سرودهایشان از ذوق عربی است. سفاردین‌ها با متون دینی، شعر، نثر، دعا و نمازهای خود _که نزدیکی زیادی با فرهنگ مسلمانان دارد_ از اشکنازها متمایز می شوند. از سوی دیگر اشکنازها در میان تمدن غرب و فرهنگ آن رشد و نمو یافته‌اند و این به اختلافات آنها بیشتر دامن می‌زند.

سکولاریسم و حکومت های سکولار

سکولاریسم

سکولاریسم به صورت عمومی به مفهوم ممانعت از دخالت دین در امور عمومی جامعه‌ است. این تفکر به صورت کلی ریشه در عصر روشنگری در اروپا دارد. ارزش‌هایی مانند جدایی دین از سیاست ( جدایی کلیسا و حکومت) در آمریکا، و لائیسیته در فرانسه بر سکولاریسم بنا شده‌است.

سکولاریسم اگرچه در ایران بیش‌تر بار سیاسی دارد و به جای دشنام سیاسی به کار می‌رود اما در پایه، معنایی معرفت‌شناسانه دارد. از این رو، در نوشته‌های سخته‌تر از آن به عرف‌گرایی ترجمه و تعبیر می‌شد که اکنون واژه ی گیتی‌گرایی به جای اش نشسته که برابرنهاده ی درخوری است اگر به پارسی سره علاقه‌مند باشیم و معنای درست گیتی را-به ویژه آن گاه که رویاروی مینو می‌نشیند- بدانیم.

جنگ روانی

مبارزه‌ای که مرز نمی‌شناسد

  ^{جنگ روانی به‌عنوان سلاح جدیدی در دنیای امروز مطرح شده که ضمن تقویت روحیه ملت و سربازان خودی به شکست روحیه دشمن می‌پردازد و امتیازات بی‌شماری را از آنان کسب می‌کند.
این روزها به نسبت گذشته بیشتر با اصطلاح «جنگ روانی» سر و کار داریم. اینکه اساساً جنگ روانی چیست و چه کسانی و با چه اهدافی به‌دنبال آن هستند و حتی تاریخچه این مسأله به چه زمانی باز می‌گردد؟! این‌ها سؤالاتی است که در این نوشتار سعی شده ضمن اشاره به تحولات روز، تا حدودی پاسخ آن‌ها داده شود.}