متن زیر به نقل از استاد نجم الدین کاویانی میباشد
بدون هیچگونه دخل و تصرف:
دوست همزبانی به نام طاهر احمدی از کشور همسایه ی ما ایران نوشته ای
را درباره ی خاستگاه زبان دری در خراسان زمین به نشر رسانده اند که میتواند گفتمان
برانگیز باشد. به همین دلیل به جا دانستیم تا این نوشته ی آقای کاویانی را که در
سال ٢٠٠٤ ترسایی در تارنمای آریایی به نشر رسیده است، نیز در این گفتمان بگنجانیم
تا هواخواهان این گفتمان از این نوشته ی پژوهشی ایشان نیز سودی برده باشند.
(خراسان زمین)
خـراسان کهــن وفــرارود (١) بـراساس کـاوش‌هـا، پـژوهـش‌هـا و
بـازیافـت‌هـای بـاسـتـان شـنـاســان، سـرزمیـنی اسـت بـی نهـایت باســتانی کـه
از دیـرگـاه در آن انسـان بــودوبـاش داشـتـه اسـت. ایـن مـرزوبـوم، مهـد پـیدایـش
یـکی از درخـشـان تـرین و کهـن تـریـن تمـدن‌های جهـان بـوده، باشــندگان آن دارای
تمـدن و فـرهـنگ چـنـدیـن هـزار سـالـه می باشـند و گنجـینه‌هـای فکـری و مـعـنـوی
آن در مـراحـل مخـتـلف به زبان هـا و گویـش‌هـای گوناگـون نگـارش یافـتــه اسـت.
پـژوهـش‌هــای شـماری زیـادی از دانـشمـندان بـیانگر این امر اسـت که
سرزمـین‌هـای خـراسـان بـاســـتـان و مـاوراءالنهــر زادگاه، تجــلی گـاه و
پـرورشـگاه زبان دری (پارسی) بوده اسـت. زبان پارسی دری ریشـه قـدیمی دارد، در
خـراسـان و فـرارود پـیش از یورش اعـراب به آن سـخـن می گفـتنـد. به قول تاریخ
بخارای نرشـخی “ مردم بخارا [ ... ] نماز فارسی خواندندی و عربی نـتوانسـتندی
آمـوخــتن.” ۲ زبـان پارسی دری از دیـر زمـان به ایـن
ســو زبـان مشـترک و سـراسـری حـوزه تـمـدنی مـا بــوده اسـت.
ابوسـعـید عــبدالـحی بـن محـمود گـردیزی، در تاریـخ “ زین الاخـبار”
که بیـش از یک هـزار سـال قـبل تالیف کرده، چنیـن می نویسـد: “ بهرام گور به هـر
زبان سـخـن گفــتی، به وقـت چـوگـان زدن، پهـلوی گـفـتی و اندر حـربـگـاه، تـرکی
گـفـتی و اندر مجـلـس، با عامه دری گــفـتی... “ ۳
دریافت